Brenau, Gainesville

Charlotte over Brenau University:

Voorbereiding

International Enrollment packet (online te vinden of link verkregen na contact met universiteit via e-mail)

International Enrollment completion

LA for Studies

Visa:

• Foto (moet een recente zijn, in een bepaald formaat: vermeld dus zeker dat het voor je visum is)
• Paspoort: aan te vragen op het gemeentehuis

Volgende documenten kom je tegen tijdens/ heb je nodig voor je visumaanvraag

• SEVIS (betalingsbewijs)
• I-20
• F1
• Letter of Acceptance
• Afspraak U.S. Embassy

Ticket: best pas boeken als al het bovenstaande in orde is. Stel dat je je visum niet krijgt, dan heb je dat geld nog niet uitgegeven.

Goed op tijd de universiteit daar contacteren via Jordan Anderson (janderson6@brenau.edu) zodat zij jou kan begeleiden met al je vragen.

Niet schrikken als ze naar je financiële status vragen: je betaalt gewoon studiegeld in België, maar zij moeten zeker zijn dat je je (veel te dure voor wat het is) meal plan voor de Dining Hall kan betalen. De meeste documenten die zij vragen, zijn makkelijk en snel te verkrijgen, behalve je F1 document: dat kom je tegen tijdens je visumaanvraag en wordt via FedEx opgestuurd. Het wordt niet afgegeven zonder dat er iemand (liefst jijzelf) tekent voor ontvangst.

Je Letter of Acceptance is belangrijk voor aan de douane, maar bij mij hebben ze er niet achter gevraagd.

Sommige documenten die hierboven vermeld staan, kosten wel geld ($), maar hoe eerder je ze hebt, hoe eerder je een ticket kan boeken zodat dat goedkoper uitvalt.

Je slaapt gewoon op de campus, zij zorgen ervoor dat jij een kamer hebt. Wanneer je eindelijk daar bent, moet je nog een meal plan selecteren (week 2 na aankomst) en boeken kopen. Neem geen all-inclusive meal plan: dat heb je niet nodig en het eten is toch niet geweldig. Maar let op: op je dorm heb je enkel een microgolfoven, dus échte maaltijden koken, gaat niet. Voor je boeken: mijdt de Barnes & Nobles Bookstore: kijk eerst online. Soms is het goedkoper om online boeken te kopen (en ze op het einde van de rit door te verkopen) dan dat je bij de bookstore huurt. Vergelijk dus zeker prijzen, want studieboeken in de V.S. zijn niet goedkoop.

Het is een bizar land met heel vriendelijke mensen. Ik heb het super naar mijn zin gehad en wil zeker nog eens terug, maar het is aanpassen, hoor ;-)

Brenau – week 1

Vertrek

Maandagochtend 17 augustus om 6:50 Belgische tijd loopt de wekker af. Ik ben niet uitgeslapen, maar ik weet goed genoeg dat ik moet en wil opstaan. Ik kleed me rustig aan en geniet van mijn ontbijtje met Papa en Jeannette, mijn stiefmoeder. Om 7:30 zitten we met z’n drieën in de auto richting Zaventem. Ik ben verbazingwekkend rustig.

In Zaventem aangekomen, parkeren we de auto en nemen we de lift naar de vertrekhal. We lopen naar de check-in voor Delta Airlines. Gelukkig staat er personeel om mij te helpen, want die elektronische check-in had ik niet zien staan. Nadat er een ticketje uit die machine komt, ga ik verder met de echte check-in. De vrouw die achter de balie zit is heel sympathiek en ook wat moe, daarmee stelt ze me volledig op mijn gemak. Het is ook niet zo druk dus kan ze alles nog eens rustig met mij overlopen. Mijn valies rolt weg op de band en ik weet nu waar ik moet zijn.

Ik krijg de keuze: nog een koffietje of meteen door naar de gate. Uiteraard opteer ik voor een laatste gezinsmomentje. Ik heb het ondertussen zo warm dat ik ga voor een ijskoffie, de zenuwen komen nu toch wel op.

Aan de paspoortcontrole knuffelen we nog een laatste keer en de traantjes wellen op. We geven niet toe en ik ga in de rij staan om aan te schuiven. Ongeveer 10 minuten later sta ik aan de andere zijde van de controlepost. Ik waai nog eens, draai me om en begin aan mijn reis.

Er staat een lange rij aan de security check dus ik begin druk te sms’en, Facebooken en What’sappen met iedereen die ik nog een berichtje wil laten. Daarmee verdrijf ik de tijd en de traantjes die toch af en toe nog eens proberen door te breken. Voor ik het weet, leg ik al mijn elektronica en handbagage in een bakje en ga zelf door de metaaldetector. Alles in orde, geen gepiep, geen gefouilleer. Ik wandel verder en zoek mijn gate. Gevonden, nu kan ik nog even snel naar de winkel voor een nieuw kabeltje voor mijn iPhone. Ok, dat is nu ook in orde. Laat ik dan maar een selfie nemen met mijn vliegtuig op de achtergrond. Nu kan ik officieel op Facebook laten weten dat ik op uitwisseling ga naar de V.S.

Om 10:05 sta ik aan mijn zone om te boarden. Nu wordt het wel echt spannend. Aangezien dat boarden toch niet zo snel vooruit gaat, besluit ik dan toch nog even snel met Mama te bellen. Oef, ze neemt op. Ik meld haar dat ik sta aan te schuiven om te boarden en daar komt alweer een kleine huilbui op. Hoe stom, nu sta ik te wenen op het vliegveld. Stop, het is genoeg, ik ga op een geweldig avontuur en daarmee uit. Plots begint de rij dan toch te verschuiven. Ik hang op en de zenuwen gieren daar mijn lijf. Ik laat mijn paspoort en ticket zien en zonder enige extra controle mag ik het vliegtuig op. 

Ik neem alles uit mijn tas dat ik tijdens de vlucht nodig zal hebben, berg mijn handbagage op en placeer mij op mijn stoel. Ik word gevraagd om van stoel te veranderen voor een koppel dat samen wil zitten. Ik ben toch alleen onderweg, dus waarom niet. Ik neem mijn spullen en verzet me. De motoren starten en ze beginnen vanalles door de microfoon te vertellen. We stijgen op en het aftellen kan beginnen. Nog 8 uur en 57 minuten.

Na een aantal films en een lange dut duurt het plots nog maar 33 minuten tot aankomst in Hartsfield-Jackson Atlanta International Airport. Ik stel mezelf een playlist samen met enkele motiverende uptempo nummers en begin te dagdromen. Hups, voor ik het wist, staan we op de grond. En dan kan de race naar Customs and Border Protection beginnen.

De ceintuur mag los en ik rep me naar mijn handbagage die enkele rijen naar achter ligt. Ik word bedankt dat ik van stoel ben veranderd en dan stappen we allemaal uit het vliegtuig. Het sneller stappen mocht niet baten. Er was net ook een andere vlucht geland en er staan een heleboel mensen aan te schuiven.

Alweer begin ik druk te sms’en, Facebooken en What’sappen, ik moet toch iedereen laten weten dat ik er ben? Na een dikke 40 minuten is het aan mij. De agent achter de balie is vriendelijk en goedgezind. Na 5 minuutjes babbelen mag ik door. Ik ben nu officieel in de V.S. Ik loop door naar de bagage claim, neem mijn tas en loop door naar de Arrival Terminal. Jordan, de contactpersoon voor internationale studenten, had me verteld dat ik opgepikt zou worden door coach Andre ‘and he’ll be wearing a bright yellow hat’. Jawel hoor, daar zat ie dan met zijn fluo petje van Nike.

Wat een vriendelijke man. Hij laat me meteen ook weten dat er nog 2 andere studentes zijn and guess what? Er zit toch wel een Nederlandse bij zeker?! Ik weet niet hoe ik me hierbij moet voelen. Stiekem vond ik het niet zo fijn, ik had namelijk gehoopt om 4 maanden niets anders te horen dan Engels, maar ja, het is een sympathieke meid.

Na een autoritje van ongeveer anderhalf uur arriveren we in Brenau. Het regent pijpenstelen, ik heb barstende hoofdpijn en ik ben moe. We worden afgezet aan onze ‘dorms’ en we kunnen onze bagage binnenzetten. Daarna worden we allemaal verwacht aan Yonah Hall. We zijn er allemaal weer en we springen in de auto: we gaan ‘downtown’ pizza eten. Het smaakt enorm goed en de hoofdpijn trekt weg. We krijgen de kans elkaar wat beter te leren kennen en na het eten, kunnen we uitpakken en slapen.

Door de hevige regenval zal slapen echter nog even moeten wachten, de gang staat namelijk onder water. Het onderhoudsteam van de universiteit maakt de gang schoon en legt zandzakjes tegen de deur, man, wat zijn ze hier goed georganiseerd. Ik dek mijn bed op en kruip erin, uitpakken zal voor morgen zijn.

’s Nachts wordt ik wakker door het gekriebel van een beestje. Ik spring uit mijn bed, doe het licht aan en zie een insect over mijn bed kruipen. Ik neem een stukje wc-papier en mijn schoen. Ik zorg ervoor dat het beestje op mijn schoenzool kruipt, dan sla ik mijn schoen tegen de grond en kan ik dat alles opkuisen met het toiletpapier. Pfoe, dat heb ik weeral goed gedaan. Nu verder slapen.

Dinsdag

De volgende ochtend staat Camille voor mijn deur. Ik heb haar gisterenavond al ontmoet toen de onderhoudsploeg kwam, maar nu kom ik te weten dat ze mijn RA, Residential Assistent, is. Ze komt me oppikken en samen wandelen we naar het Northeast Georgia History Center. Daar moet ik me registreren voor ‘housing’, je kamer dus: je moet een formulier invullen, ondertekenen en klaar. Er staat ook een ontbijtbuffet en terwijl ik sta te kiezen, kom ik mijn mede-internationale studenten tegen.

We hebben wat vrije tijd tot aan de lunch en daarna is het tijd voor de Residence Life orientation. Er wordt uitgelegd hoe het in Brenau te werk gaat: er is security, er is een verpleegster en een dag per week zelfs een dokter. Alle ‘facilities’ die ter onzer beschikking staan, worden overlopen. Daarna is het tijd voor de Undergraduate Male and Transfer Student Meeting (het is een women’s college, vandaar dat de mannen ook een infosessie krijgen). Deze gaat over ongeveer dezelfde onderwerpen, maar ach, herhaling is de moeder van het geheugen.

Om 3:00 p.m. is het tijd voor de openingsceremonie. Er worden speeches gegeven door verschillende mensen en de onderliggende boodschap is: ‘welcome to Brenau’. Het gaat hier echt om gemeenschap en vriendschap. Heel anders dan de universiteiten in België. Na deze motiverende speeches, gaan we allemaal naar buiten om een groepsfoto te nemen. Na deze groepsfoto is het tijd voor het Brenau Spirit Welcome Dinner, wat erop neerkomt dat je gewoon gaat eten, maar dat er cheerleaders en een mascotte van Brenau rondlopen. Heel Amerikaans dus.

Woensdag

Vandaag is best een belangrijke dag: vandaag moet je je registreren voor de vakken die je wil volgen dit semester. Voor je dat doet, krijg je de kans om te oriënteren. Blijkbaar ben je als talenstudent aan de KU Leuven een Liberal Arts major in de V.S. Deze informatie is belangrijk voor de lessen die je moet/ wil opnemen.

Je krijgt tijd om hierover na te denken tijdens de Presidents Pool Party. We stappen allemaal op de bus naar de Chattahoochee Country Club om daar eventjes van de zon en het zwembad te genieten.

Teruggekomen op de campus heb je even tijd om je op te frissen, maar dan wordt je verwacht in de bibliotheek om je lessenrooster in te vullen. Deze activiteit was ook de eerste waarbij ik Jordan Anderson, de vrouw met wie ik al heel de tijd aan het e-mailen was, voor het eerst ontmoette. Alweer zo’n supervriendelijke Amerikaanse, serieus, waar blijven ze die vandaag halen? Hoe dan ook, zij is blij dat ik er ben en ik ben dat ook. Naast haar staat Ken Frank die mijn studieadviseur blijkt te zijn. Hij neemt me mee naar een computer waar ik me kan registreren. Top, ik krijg een Vipbehandeling want plots hoef ik niet meer aan te schuiven! Ik schrijf me in voor cursussen die ik zelf heb gekozen en hij legt me ook uit hoe ik deze eventueel kan wijzigen. Voilà, het belangrijkste van deze week hebben we gehad.

Nu is het tijd voor een iets serieuzere toon. Enkele oudere studenten (seniors) lezen de Brenau-idealen voor. Hier hechten ze heel veel waarde aan en elke nieuwe student (freshmen) in het auditorium voelt dit, niemand zegt wat. Hierna krijgen we allemaal een stukje papier waar we onze doelen voor de komende vier jaar op moeten schrijven. Dit is normaalgezien de tijd die je zal doorbrengen op Brenau (een Bachelor in Amerika duurt vier, geen drie jaar), voor mij geldt dit dus niet, maar ik schrijf toch wat op. We mogen het auditorium verlaten voor de aansluitende ‘As Gold Refined by Fire’ ceremonie. Hierbij krijgt iedereen om beurten de kans om haar papiertje in de vuurkorf voor het gebouw te gooien. Een zeer ceremonieel moment aangezien het vuur harder brandt naarmate er meer papiertjes in gegooid worden. Dit geeft precies aan waar ze naartoe willen op Brenau: een goede samenwerking, zodat je afstudeert met dezelfde mensen als diegenen waarmee je begonnen bent.

Donderdag 

Vandaag gaat het er iets rustiger aan toe. Het is de eerste dag dat je alle papieren die je in je handen hebt gekregen wat kan ordenen. Maar er staan toch nog verschillende dingen op de planning.

Je moet, als internationale student, minstens een sessie over ‘health and wellness’ volgen. Het komt neer op wat ze de voorbije dagen al hebben gezegd, maar herhaling kan nooit kwaad.

Om 2:00 p.m. is het tijd voor ‘Day in the Life’. De ouderejaars hebben enkele sketches in elkaar gestoken om te laten zien hoe het er aan toe kan gaan op de campus en wat je er aan kan doen. Zowel de positieve als de negatieve punten van een roommate komen aan bod. Gelukkig heb ik er geen, maar ik deel wel een badkamer met een ‘suitemate’.

Na deze amusante sketches krijgen we ijsjes aangeboden. Heerlijk verfrissend in deze temperaturen.

Na al het ‘freshmen’ gedoe, is het de beurt aan de ‘international student meeting’. We krijgen een infosessie over hoe je je studentenstatus in de V.S. moet onderhouden, best belangrijk, maar als je gewoon doet, is er niets moeilijk aan. Daarna eten we gezellig samen met alle internationale studenten.

’s Avonds is het ‘Tiger Takeover’ in downtown Gainesville. We kregen een tas met coupons in en het idee was dat je verstopte pluchen tijgers in de winkels moest zoeken. Ze waren jammer genoeg allemaal al gevonden toen wij aankwamen, maar desalniettemin hebben we genoten van een avondje ‘uit’.

Vrijdag

Deze dag vond ik persoonlijk het meest interessant. In de voormiddag keken we de film ‘Selma’ over de strijd voor stemrecht voor African-Americans. Nadien gingen we naar het National Center for Civil and Human Rights Museum in Atlanta.

De voorbije dagen gingen allemaal om verbroedering, of moet ik zeggen ‘verzustering’. Je leert zoveel nieuwe mensen kennen, dat je niet eens hun namen kan onthouden. Je leert hoe open Amerikanen zijn in vergelijking met Belgen. Je leert omgaan met het tijdsverschil en je begint een idee te krijgen van het universiteitsleven hier, aan de andere kant van de plas. Het is zo verschillend, maar just go with the flow.

Zaterdag

In het weekend is er enkel brunch in plaats van ontbijt en middageten. Dus bereid je voor om je twee dagen per week om 11:00 a.m. vol te steken met eten tot ’s avonds.

Vandaag is het me voor de tweede keer sinds mijn aankomst gelukt om naar de winkel te gaan. Dat is echt anders dan in België: hier heb je vrienden met auto’s nodig, anders geraak je nergens. De dichtstbijzijnde winkel waar je zowat meer kan kopen dan alleen pleisters e.d. is twintig minuten rijden van de universiteit. Dus let erop: maak een lijstje van alles wat je nodig hebt en moet doen, zodat je goed kan afspreken met je Amerikaanse vriendin en zodat je alles ineens kan afhandelen en niet continu iemand moet aanspreken om je ergens heen te voeren. Nog een voordeel van de Amerikaanse waarmee je dan naar de winkel trekt: zij weten wat goed is en waar je dat moet vinden.

Zondag

Alweer een rustige dag waar je op je eigen tempo dingen kan doen. Vandaag zijn we met de groep vriendinnen de campus afgegaan op zoek naar alle gebouwen waar iedereen les heeft. Zo zijn we zeker dat we morgen, op onze eerste schooldag al onze lessen zullen vinden.

’s Avonds is het ‘Roll Call’: first year residence hall competition in het auditorium. De freshmen van de verschillende gebouwen voeren dansnummers/ toneelstukjes op en nadien wordt er een winnaar gekozen. Alweer een avondje leut en lachen.

Samenvatting

De dingen waar ik het meest aan moest wennen:

-        Vettig eten. Zelfs als je iedere dag groenten en fruit eet in de kantine eet je niet evenwichtig, ze geven namelijk iedere dag hetzelfde gezond voedsel;

-        Tijdsverschil met België om te bellen met ouders/ familie/ vrienden;

-        Afstand: de winkel is niet achter de hoek en ‘not so far’ kan hier wel eens een autorit van vijf uur betekenen;

-        Ondersteuning van de eerstejaars: een volgeboekte planning en een hoop welkomstspeeches, heel anders dan de introductiedagen op de KUL;

-        Geloof: minder dan gedacht, maar nog steeds heel aanwezig. Je kan niet alles met iedereen bespreken, niet zoals met je vrienden/ vriendinnen in België (in mijn geval), op dat gebied is niet iedereen even open of tolerant;

-        Temperatuur: buiten is het heerlijk zolang je niet al te ver moet wandelen en binnen staat de airco zo hoog dat je niet anders wil dan je lange broek en warme vest aandoen. Omgekeerde wereld!

Week 2

Maandag

Eerste lesdag


Charlotte.vanhove2@student.kuleuven.be